Kişi-Örgüt Uyumunun İşle Bütünleşme Üzerindeki Etkisi

Özet

Amaç – Kişi ve örgüt karşılıklı olarak etkileşim içerisinde olduğu için kişi-örgüt uyumu bireysel ve örgütsel performansın sağlanmasında büyük önem taşımaktadır. İnsan kaynağının etkili ve verimli çalışması dolayısıyla örgütsel amaçlara ulaşılmasında önemli olan bir değişken de işle bütünleşme kavramıdır. Bu çalışmanın amacı, kişi-örgüt uyumunun işle bütünleşme üzerindeki etkisinin ve çalışanların kişi-örgüt uyumu ile işle bütünleşme düzeylerinin bazı değişkenlere göre farklılaşıp farklılaşmadığının incelenmesidir. Yöntem – Araştırma kantitatif yöntemlerden anket tekniği kullanılarak gerçekleştirilmiştir. İlişkisel tarama modelinin kullanıldığı bu çalışmada Ankara İli’nde hizmet sektöründe özel işletme çalışanı 411 kişiden sağlıklı veri toplanmıştır. Araştırmada kullanılan ölçeklerin yapı geçerliliği ve güvenilirliliği doğrulayıcı faktör analizi (DFA) ile, yakınsak geçerliliği (AVE), birleşim güvenilirliği (CR) ve Cronbach alfa kat sayıları hesaplanarak sınanmıştır. Hipotezlerin test edilmesinde yapısal eşitlik modelinde yol analizi, bağımsız örneklemlerde t testi ve tek yönlü varyans analizinden yararlanılmıştır. Bulgular – Araştırma sonucunda çalışanların kişi-örgüt uyumu düzeylerinin çalışanların zindelik, adanma ve yoğunlaşma düzeylerini pozitif yönde ve anlamlı bir şekilde etkilediği tespit edilmiştir. Ayrıca çalışanların cinsiyetleri ile kişi-örgüt uyumu ve adanma düzeyleri arasında, eğitim durumları ile kişi-örgüt uyumu, zindelik, adanma ve yoğunlaşma düzeyleri ve çalışma süreleri ile adanma ve yoğunlaşma düzeyleri arasında anlamlı farklılık olduğu bulgulanmıştır. Tartışma – Araştırmada literatürle uyumlu olarak kişi-örgüt uyumunun işle bütünleşmeyi etkileyen önemli bir değişken olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Ayrıca çalışanların demografik değişkenlerinin kişi-örgüt uyumu ve işle bütünleşme düzeyi üzerinde etkili olduğu tespit edilmiştir.